Vorige week waren we in Froidchappelle op vakantie. Omdat het overgrote deel van Nederland naar de wintersport gaat, was het daar heerlijk rustig. Het zwemparadijs was nagenoeg voor onszelf en gelukkig zeer rolstoel en invalide toegankelijk. Ik ben in het geheel niet bang aangelegd maar in het water is elke balansverstoring toch reden voor lichte paniek. In het water is het wel nodig dat er iemand bij me is want ik kan mijzelf niet boven water houden. Fysiek ben ik tot weinig meer in staat, de spierkracht is volledig uit de handen, armen en benen. Gevangen zijn in het eigen lijf betekent goed kunnen wachten. Volledig afhankelijk van een ander voor verplaatsing, eten, drinken etc. Ook de nekspieren zijn fors in kracht afgenomen zodat, vooral ‘s ochtends , het aanvoelt alsof het hoofd even blijft liggen bij het opstaan. De mooie omgeving en de kinderen, die mij met hun beleving en verhalen over de glijbaan je voortdurend bij de les houden was een zeer welkome afleiding.
Foto: met een extra drijver gaat het nog
