spinazi-ravioli met echte parmezaan
Ik houd van lekker eten, dat schreef ik al eerder. Alleen de lol dreigt er vanaf te gaan. De tong heeft te weinig kracht om het eten tussen de malende kiezen te brengen. Bij het slikken is het afwachten in welk gat het eten verdwijnt; de luchtpijp of de slokdarm. Eten is een uiterst geconcentreerd precisie-klus geworden. De spierkracht en controle is ook van de spieren in de mond- en keelholte verminderd. De aanblik van een heerlijk bord eten is vaak een belangrijk onderdeel van een goede maaltijd zeggen ze vaak. Nou kan ik vertellen dat je van een zwaar geblenderde hap echt het water in de mond krijgt! Ik zoek naar een manier om de aandacht toch van het gevecht af te leiden en weer iets naar de smaak terug te keren. Natuurlijk zijn er lekkere recepten en zelfs speciale boekjes om, enigszins aangepast, nog goed te kunnen eten. Maar er komt een moment dat het omslaat. Dat de lol er echt vanaf gaat en het meer noodzaak wordt om wat binnen te krijgen. Ik hoop dat dat moment nog even op zich laat wachten.
