bellenblaas
In gedachten zit ik, aan de rand van het strandje, te kijken naar de kinderen en mensen op het strand en in het water. Ik stel me voor dat ik ren door het water, zandkastelen bouw en met de bal overgooi. Een onhaalbare zaak want ik kan geen stap meer verzetten. Een tweestrijd maakt zich van mij meester; het is prettig om naar je eigen spelende kinderen te kijken en tegelijk is dat hetgeen waaraan ik als pappa niet kan deelnemen. Moet ik dit moment, waarop ik met een glimlach op de lippen naar mijn dochters kijk, laten ontmantelen door verdriet om een onhaalbare droom? Nee dus. Wat je aan spierkracht aan ALS verliest krijg je met geen mogelijkheid terug. Dat feit dwingt tot een realistische aanpak van wat het leven te bieden heeft. Maar even dagdromen is soms best fijn.
