Een aantal jaren geleden hebben we de achtertuin eens grondig onder handen genomen. Met een groep vrienden de hele dag in de weer, en ’s avonds op het nieuwe terras voor ieder een dikke fles wijn; jongens bedankt voor de hulp! We vinden het prettig om aan te geven dat je blij bent met iemands hulp, ze maken tenslotte zelf de keuze om zich voor je in te zetten. Nu is de situatie anders, we krijgen zoveel hulp dat het onmogelijk is daar iedere keer weer voor te bedanken. Een vreemd gevoel, je wil zo graag iets terug doen maar dat kan niet, hoeft niet en zou het ook nooit halen bij wat we aan hulp mogen ontvangen. Ik zou mijn schoonmoeder voor geen goud uit het raam willen gooien bijvoorbeeld, zij haalt wekelijks de kastanjes uit het vuur. Het voelt onwennig en tegelijkertijd heel prettig dat mensen zo onvoorwaardelijk iets geven. Het is overweldigend en geeft een stukje zelfvertrouwen terug daar waar het door verlies aan bewegen, mimiek en praten is weggehaald.
