Van verre iemand herkennen aan zijn of haar loopje geeft aan dat de manier waarop je beweegt bij je persoonlijkheid hoort. Commentatoren bij wielerkoersen herkennen zelfs een renner aan zijn “zit” of “coup de pédale”.
Met ALS is je “loopje” verdwenen en ben je van verre dus onherkenbaar geworden. De motoriek is niet meer van jezelf. De mond is niet meer in staat het o zo vertrouwde fluitje te produceren en ook de stem is anders. Je zou kunnen zeggen dat je gedwongen iemand anders wordt. Qua bewegen dan. In het brein zit nog de “oude” die gedachtes vormt over wat er met het lijf en om hem heen gebeurd. Met ALS leef je verder terwijl het lichaam steeds minder functioneert, kracht en controle vloeien ongrijpbaar weg.
