Liene oefent op de fiets
Nu bijna twee jaar geleden maakte Jonna de stap van fietsen mét, naar fietsen zonder zijwieltjes. Al rennend naast haar met één hand aan de kraag, vond zij langzaam de balans. Het moment dat je kind dan wegfietst zonder jou hulp en jou hijgend achterlaat, is mooi en bijzonder. Als ouder ben je dan beretrots dat je eigen kind dat presteert. Het sluipt gewoon in je lijf terwijl je er naar kijkt. Vanwege het betere weer afgelopen dagen waren we wat meer buiten kwamen de fietsen uit de schuur. Nu is Liene aan de beurt en kan ik zelf geen stap meer geven. Ondanks dat mijn bijdrage niet meer is dan hees “goedzo” roepen vanuit de rolstoel is het gevoel van trots er geen haar minder om. Sommige dingen veranderen dus niet met ALS.
