fokke en sukke communiceren
Die beleefdheidsopening van een gesprek krijgt een andere lading wanneer je partner een dodelijke ziekte heeft die gekenmerkt wordt door continue achteruitgang.
Degene die dit vraagt, weet niet goed, of dit de juiste opening is en wacht af of het goed valt bij mij of eelco…En eerlijkheidshalve wil je niet meteen in details treden, en denk je even na voordat het antwoord geeft…..Ongemakkelijk voor beiden partijen, totdat je dit een keer uitspreekt, dat geeft lucht.
Laatst belde een goede vriendin van Eelco op en vroeg: hoe is het nu? ’waarop ik gekscherend zei ”geweldig, kon niet beter…” Maar zelfs zij schrok even van mijn antwoord en vroeg meteen o,jee had ik die vraag niet moeten stellen? Af en toe moet ik gewoon even gek doen. Een goeie lach geeft een goed gevoel.
Neemt niet weg dat oprechte belangstelling altijd goed voelt, ook al ben je niet altijd instaat om oprecht antwoord te geven. Daarvoor is het antwoord soms te emotioneel.
Want hoe beschrijf je de continue fysieke en mentale aanpassing die je volledige gezin in een sneltreinvaart moet doen, elk verwerkingsproces van achteruitgang zit in high speed.
Hoe beschrijf je de dubbelheid van gelukkige momenten?, die je zeker weet niet te kunnen herhalen. Hoe beschrijf je het lijden van je partner terwijl je kinderen heerlijk buiten schommelen? Hoe uit je je gevoelens zonder een waterval aan tranen over iemand heen te storten? Hoe overleef je letterlijk een ramp? ……………………………………Gewoon door te doen.
Wat goed werkt voor mij is: niet mee te laten slepen door de emotie, die is er wel maar wordt geparkeerd. Dan is het zaak om die emotie te doorleven op een passender moment maar soms duurt dat lang voordat deze gelegenheid zich aan dient. Dan kan een klein gebaar al zorgen voor een overload…
Hoe gaat het? Het antwoord kan dan ook zijn dat ik blijf bij een beleefde “naar omstandigheden goed”.
