voor de laatste keer deze combinatie....
Buiten is het mistig. De temperatuur is zodanig dat als je stilstaat heb je het koud, als je in beweging bent is het comfortabel. Tijdens het fietsen spreken de spieren het laatste restje van het spiergeheugen in de vezels aan van wat eerst een goed lopende machine was. De benen trillen hevig met elke trap. De spieren zijn spastisch en de controle is minimaal.
De wind suist lekker. Om mij heen zijn mensen die mij door dit verschrikkelijke proces van afscheid nemen heen trekken.
Een buizerd kijkt het schouwspel aan en ziet hoe Lex duidelijk aangeeft dat hij aan een nieuw wielershirt toe is. Eentje van ALSopdeweg dan wel te verstaan. Vijf maanden heb ik gebruik kunnen maken van de tandem. Vijf hele kostbare en veel te snel voorbij gevlogen maanden. Maar zo fijn dat ie er was voor mij en voor alle machinisten die voorop gereden hebben. Ook op deze laatste tocht was machinist Rob onverslaanbaar. De tandem gaat door naar de ALS- patiënt die nog wil doen wat mogelijk is.
